Drugi.

Dedykowany Aleksandrze Rosie, bo jest ze mną od początku, nie pierwszy raz.

+ Zapraszam na moje najnowsze opowiadanie: kliknij tutaj

Spoglądałam ślepo w drzwi. Każda sekunda wbijała się we mnie niczym ostrze. Denerwujący dźwięk tykającego zegara doprowadzał mnie do szału. Po raz kolejny zmieniłam pozycję na swoim łóżku. Leżałam tak już kolejną godzinę, jednak nie miałam ochoty wychodzić, czy też przyjmować nowych, dziko napalonych na kobiece wdzięki, niczym na mięso, klientów.

Po moim policzku spłynęła jedna łza, by po chwili doprowadzić do całkowitego płaczu. Szloch ogarnął moim ciałem, które wyginało się pod jego wpływem. Raz po raz przechodził mnie mocny dreszcz.

"Ktoś jednak o tym wie", "KTOŚ jednak o TYM wie" - słowa mojego szefa pogłębiały tylko uczucie strachu i bezradności. Miałam je w głowie już od kilkunastu godzin i, mimo wszelakich starań, nie chciały odejść. To nie mogła być prawda, przecież... sprzątnęliśmy wszystkich świadków, nie został nikt, kto mógłby cokolwiek widzieć, słyszeć. Coś, albo kogoś, musieliśmy przeoczyć. Przed oczyma zrobiło mi się zupełnie czarno. Silny zawrót głowy spowodował nagłe osłabienie. Nie potrafiłam nawet zwlec się z łóżka. Sądziłam, że to przez sytuacje ostatnich dni. Mało jadłam, spałam maksymalnie godzinę każdego dnia. Nie potrafiłam zrobić łyka wody, a każdy przymuszony do zjedzenia posiłek nie pozostawał w moim żołądku nazbyt długo. Te przemyślenia mnie wykańczały, a niewiedza tylko doprawiała o kolejne problemy.

Minęły trzy dni.

Od tamtego czasu nie przyjęłam żadnego klienta - z polecenia Damiena. Prosił, aby zostawić mnie samą, nie był już w stanie godzić się z tym, że nie jestem jedynie jego własnością. To on, podczas tej krótkiej przerwy w zadowalaniu bogatych mężczyzn, był jedynym, który się do mnie zbliżył na mniejszą odległość niż metr. Wciąż pamiętam nasz dialog, przez który totalnie zamknęłam się w sobie.

"Kilka godzin później, gdy zszokowana leżałam otulona satynową kołdrą, do mojego pokoju wszedł nie kto inny, jak pan "Zawsze Mam Kurwa Rację". Na jego widok odruchowo odsunęłam się na łóżku, nie po to, by zrobić mu miejsce, ale by od niego uciec jak najdalej. Wybuch złości, którym zostałam obdarzona, zdenerwował mnie na tyle mocno, że pierwszy raz od wielu miesięcy nie cieszyłam się na jego widok.

- Masz przerwę. Na tydzień - powiedział otarłszy mój policzek opuszkami palców. Wpatrywał się we mnie niczym w obrazek. Jego oczy wyrażały nagle tyle nieznanych mi uczuć. Nie spodziewałam się po nim jakichkolwiek emocji związanych z naszym ostatecznym końcem, z tym, co czeka nas, gdy prawda ujrzy światło dzienne. - Minimum tydzień - dodał i spojrzał na mnie wyczekująco.

Przerażał mnie swoją zmiennością. Zachowywał się bardzo troskliwie, aż przez chwilę miałam wrażenie, że postanowił zaryzykować i uciec z tego przeklętego miejsca, w którym jest panem i władcą.

- Nie potrzebuję tego - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. - Muszę zarobić, a nikt tego kurwa za mnie nie zrobi - dodałam, utrzymując ten sam ton. Dan odsunął ode mnie swoją, spoczywającą na moim prawym kolanie, dłoń. Siedział obok mnie, nie wiedząc, co powiedzieć. Podrapał się po głowie, zastanawiając, jak wybić mi z głowy myśl o forsie i robocie.

- Dam ci pieniądze, Effy - przybliżył swoją twarz do mojej, a ja wyczułam mocny odór jego perfum. Nie miał ich na sobie, gdy przyszedł parę godzin wcześniej - tylko proszę.. Nie przyjmuj nikogo. Błagam, wiem, że to zależy od Ciebie, bo jako jedyna potrafisz mi się przeciwstawić, ale nie  rób tego - brzmiał żałośnie, chociaż z drugiej strony było to całkiem urocze. Pierwszy raz o coś mnie poprosił, nigdy wcześniej nie padły z ust blondyna żadne prośby. 

- Przecież i tak, jeśli się nie zgodzę, zaczniesz wypominać mi o tym, co czeka mojego.. - nie zdążyłam dokończyć, gdyż Clarkson wciął mi się w słowo.

- Masz rację, nie masz wyjścia - szepnął wprost do mojego ucha. 

Wpatrywał się we mnie, co chwila przybliżając o kolejne milimetry. W końcu trzymał mnie w objęciach, całując po szyi. Moja złość w jednej sekundzie wyparowała. 

- Kiedy sprawa z tym telefonem się wyjaśni.. - przełknął gorzko ślinę. Szukał wsparcia w moich oczach. Jego tęczówki nagle wydały się poszarzałe, bez błysku, który tak często w nich widnieje. Widziałam, że męczył się z tym, co zaraz miał powiedzieć.

Nastała głucha cisza, która nie była zbyt komfortowa. Blondyn odwrócił wzrok i wpatrywał się w ścianę przed sobą. Była krwistoczerwona, a na jej środku zawieszony został duży ścienny obraz przedstawiający parę w pozycji seksualnej. 

- Będziesz mogła odejść, Elizabeth. - zwrócił się do mnie moim pełnym imieniem, na co przeszły mnie ciarki. Robił to jedynie w sprawach bardzo ważnych. Powoli docierały do mnie jego słowa. Spojrzałam niedowierzająco w jego oczy, ale nie odnalazłam w nich krzty kłamstwa. Pomimo braku wyrazu, nie był to wzrok kłamcy. Przynajmniej nie w obecnym momencie.

- Jak to?

Westchnął na moje pytanie. 

- Nie chcę, by cię dotykali, nie chcę. Mark cały czas tłukł mi do głowy, że jesteś najlepszą panienką. Teraz, teraz już nią nie jesteś - powiedział, a mnie ukłuło coś w sercu. Pomimo niewdzięcznej "pracy", takie słowa bolą. Ktoś jest lepszy - Dostarczono nowy towar, całkiem niezła dupa, trochę młodsza od ciebie. Wiesz, że zawsze świeży towar schodzi niczym maślane bułeczki. Był układ, że skończysz, jeśli któraś cię przebije, chociaż centem, dolarem. - dodał.

On, on.. nie wiedziałam, że mogę z tym skończyć. Kurwa mać, gdybym o tym wiedziała.. nigdy nie dawałabym im tyle kasy, a teraz.. te wszystkie lata stają mi przed oczami i to, gdy w wieku piętnastu lat natknęłam się przypadkiem na Marka Zureckbergsa - faceta bez skrupułów. Od tamtego czasu moje życie to nieustające piekło.

- Jak to, kurwa?! - krzyknęłam tak głośno, że mój gość odsunął się ode mnie na długość łóżka.

- Effy - próbował mnie uspokoić - jesteś dla nas najcenniejsza, bo to dzięki tobie wszystko się tak rozwinęło, ale robiłaś to, by go ocalić. Zapewne z miłości. A ja z miłości do ciebie pozwalam ci odejść. Pozbędziemy się niewygodnego świadka i możesz wrócić do wcześniejszego życia, rozumiesz?

- Jakiego, kurwa, życia?! Nie mam żadnego życia, dupku, zniszczyliście je z Markiem, za co w chuj ci dziękuję! - wszystkie słowa ociekały niesamowitym jadem.  - Z miłości?! Gdybyś mnie choć trochę bardziej kochał niż tę pierdoloną forsę, to już dawno nie pozwoliłbyś na to, by działa mi się krzywda, rozumiesz? - przedrzeźniałam jego ton i wypowiedź.

Wtedy on zrobił coś, czego w tamtym momencie się nie spodziewałam. Przytulił mnie mocno i wyszeptał we włosy krótkie "przepraszam", po czym wpił się w moje wargi. 

- A szantaż? - zapytałam, gdy wyrwałam się spod jego ust.

Na moje słowa jedynie krzywo się uśmiechnął. - Dalej aktualny, Effy. Muszę mieć pewność, że wypełnisz swoje ostatnie polecenie.

- Dlaczego akurat on? - nie odpuszczałam, te pytanie od kilku miesięcy przewijało się w mojej głowie, jednak nigdy nie wypłynęło na zewnątrz.

- Bo on też cię kocha. - odparł beznamiętnie.

- Też?

- Już mówiłem, że cię uwielbiam. I potrzebuję.

- Ale to nie musi być miłość - odparłam, nie chcąc przyjąć do wiadomości tego, iż darzy mnie jakimkolwiek, silniejszym uczuciem. 

- Kocham cię, ja cię, kurwa, kocham - popatrzył w moje oczy. Ten sam, prawdziwy wzrok świdrował mnie od zewnątrz. - Kiedy trafiłem pod skrzydła Marka, nie chciałem, byś to robiła. To nie zajęcie dla tak pięknych i cudownych kobiet, ale on się uparł. Po jego śmierci, gdy przekazał mi interes, chciałem cie uwolnić, ale w tym całym zamieszaniu zniknęłaś. I wtedy poczułem, że chcę ciebie obok, dlatego zacząłem cię szukać. Dlatego ta cała szopka.

- To dlaczego ten szantaż do cholery?! Dlaczego dalej chciałeś, aby zajmowała się tym pieprzonym fachem? - słowa jak brzytwy, przecinały ciężkie powietrze. 

- Inaczej byś nie wróciła. 

- Chrzań się, Clarkson. - odwróciłam głowę w lewą stronę. Byleby z dala od jego gęby. Niestety nie dany był mi spokój. Jego dłoń odwróciła mnie do niego i po chwili znowu upajał się moimi wargami. Wściekłość, która mną ogarnęła była tak samo mocna, jak miłość, jaką go darzę. W jednej chwili ogłupiałam, a zdrowy rozsądek odsunęłam na bok, po to by zasmakować jego miłości, na którą tak długo czekałam. Pomimo ran, które mi zadał, ta chwila musiała się odbyć. Nie po to czekałam na nią kilka lat. W głębi serca, czułam, że jednym z powodów, dla których wróciłam, był właśnie Damien.

Pierwszy i ostatni raz uprawialiśmy ze sobą seks." 

Odwiedził mnie kilka razy, jednak tylko przynosił jedzenie, przytulał na przywitanie i po to, by się pożegnać lub sprawdzał, czy nikt się do mnie nie zbliżał. Nie odezwaliśmy się ani słowem. 

Bardziej, niż tamtą sytuacją, martwiłam się owym, złym osobnikiem, przez którego nie mogę zerwać z prostytucją tak szybko, jakbym chciała. Życie jest niesprawiedliwe.

Wstałam i usiadłam do biurka. Chcąc zająć myśli, miałam zamiar opisać kolejny z dni, podczas których nie pamiętałam kompletnie nic. Otworzyłam szufladę, ale jedynie ślepo wpatrywałam się w gruby zeszyt. Obłożony był czarno-białą okładką imitującą marynarskie pasy, pomimo niezgodności kolorów. Ktoś nagle zapukał. Szybko wsunęłam szufladę i udałam, że poprawiam makijaż.

- Można? - zza drzwi wyłoniła się postać ciemnowłosej dziewczyny. Zmarszczyłam brwi na jej widok. Skądś kojarzyłam te pukle, kręcone kosmyki. Nie byłam w stanie przypomnieć sobie sytuacji, ani miejsca, gdzie ją widziałam.

- Mhm - odparłam, wpatrując się w lustrzane odbicie nieznanej mi osoby.

- Dan powiedział, że jak chcę to mogę iść do jakiejś dziewczyny się zapoznać. Twoje drzwi były o wiele większe niż pozostałe i w innym kolorze, dlatego wybrałam właśnie je - paplała jak nakręcona katarynka, ale nie przeszkadzało mi to zbytnio. Byłam jej wdzięczna, że zajmuje mój czas, miałam też nadzieje, że choć na chwilę zapomnę o coraz bardziej narastającym napięciu związanym z tajemniczym mężczyzną z telefonu. Domyśliłam się już, że to ta nowa dziewczyna. Całą resztę znałam, a tylko ona mogłaby być tą, która jest 'lepsza'. - Jestem Dominica, dla przyjaciół "Minni" - uśmiech nie schodził jej z twarzy. 

Była piękną, młodą kobietą. Delikatna cera, nie zniszczona kosmetykami, bez zmarszczek, wręcz zaskakiwała swą świeżością. Miała również piękny głos, niesamowicie wdzięczny i przyjemny dla ucha. Podeszła do biurka, które czasem robi mi za osobistą toaletkę i wyciągnęła do mnie dłoń z idealnym, fioletowym manicure'm. 

- Elizabeth, ale mów mi łaskawie z woli swojej "Effy". - próbowałam się chociaż lekko uśmiechnąć przy delikatnym uściśnięciu jej dłoni, ale chyba niezbyt mi to wyszło. Na szczęście moja kompanka tego nie zauważyła.

- Naprawdę? O rany, Dan mi mówił, że mnie wprowadzisz, więc chyba dobrze trafiłam. Dan stwierdził również, że jesteś tutaj najlepsza, że nikt nigdy jeszcze tyle nie zarobił co ty - wkurzało mnie ciągłe przypominanie o blondynie, aczkolwiek zaciekawił mnie jeden fakt.

- Powiedział ci, że jak? Nigdy?

- Mhm, zazdroszczę, bo to kupa forsy. Jak ja bym chciała się pławić w bogactwie, no wiesz, dobre, znane marki ciuchów, dużo butów, kosmetyków.. - trajkotała nadal, jak typowa nastolatka z marzeniami. Moje myśli jednak nie przyswajały słów, które wypowiadała, gdyż zastanawiałam się nad jednym, istotnym faktem. Okłamał mnie, Damien Clarkson mnie okłamał, ale dlaczego to zrobił?

- Jak tu trafiłaś? - przerwałam jej w pół zdania.

- Poznałam kiedyś jedną z dziewczyn, Verkę, kojarzysz może? I mnie wkręciła, powiedziała, że dam radę się przyzwyczaić, a co najważniejsze, jest kasa. Wczoraj miałam urodziny, także moja ucieczka i wyjazd nie będzie odnotowany jako zaginięcie, bo w końcu napisałam list...- nie obchodziły mnie dalsze słowa.

Clarkson okłamał mnie. Tylko to w tamtej chwili było najważniejsze. Najgorsze jest to, że ja nie mam pojęcia dlaczego to zrobił. Damienie, w co ty ze mną pogrywasz?

Hej Wam! ;)

Sama się sobie dziwię, że ten rozdział wygląda w ten sposób. Pisałam go niedawno i nie miałam założenia, co się w nim stanie, moja wena twórcza dosyć bardzo mnie poniosła. Mam nadzieję, że to dobry znak, bo pogoda nie zachwyca, a tak będę miała co robić w pochmurne dni.

Dziękuję za miłe słowa pod poprzednim rozdziałem, wiele dla mnie znaczą, naprawdę.

Sprawy dzienne: 

Przystąpiłam do jednego ze spisów fanfików TU.

Od teraz, jeśli macie jakieś pytania, nawet dotyczące przyszłej fabuły, bohaterów, bądź bezpośrednio o mnie, pytajcie na asku. Odpowiem na każde pytanie ;)
Jeśli chcecie być informowane to zapraszam do obserwacji lub specjalnej zakładki w menu ^^

Czy rozdział nie jest zbyt długi? :)
Chcecie może rozdział z perspektywy innej wybranej przez was postaci? ;>

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

Do następnego, całuję xoxo